Son dönemde tüm iş ortaklarımızın odağında esneklik var. Özellikle yılın son çeyreği yine bildiğimiz gibi yoğun geçecek. 

Peki, her sene aynı durum ortaya çıkıyorken, her sene yaz dönemi izinleri sonrası herkes izne çıktığına pişman olacakmış hissine kapılırken sizin de aklınıza iş ve özel yaşam dengesi gelmiyor mu? Ortada bir denge yoksa, ya da öyle deniyorsa da bu konuyu çözmek mümkün değil mi?

İş ve özel yaşamı birbiriyle eşit seviyede tutmanın matematiksel olarak mümkün olmadığını kabul ederek konuya başlayabiliriz. Hayatımızın, aylarımızın, haftamızın en az 40 saatini işte geçiriyoruz. Geriye kalan zaman da, özel yaşama yetmeyebiliyor.

Teknoloji sayesinde veya yüzünden, bazı durumlara gece mesajlaşmaları, 'delay delivery' ile mail göndermeler de dahil olunca; kronik yorgunluk, sırt ağrısı gibi kendini değil iyi hissetme ritüelleri, adeta perişanlıktan kurtulamama dahil oluveriyor. 

Sorun kimde?

-Toplumsal ölçekte baktığımızda maalesef bulunduğumuz kültürde. Her yapılan toplantı sonrası en acil konulara odaklanıp, zaten halledilebilir olanları pas geçişimiz, hizmet aldığımız partilere delegasyon şeklimiz ve planlı çalışmama çoğu zaman kültürümüzde var. 

-Maalesef liderlik anlayışımızda. Çok uzun zamandır yapılan "Konuyla ilgili hangi aşamadayız?" esprisi bazı şirketlerde hala devam ediyor ve ekip liderleri yalnızca 'öncelikli iş hatırlatıcı' kıvamından çıkamıyor. 

-Üst Yönetim için yapılan executive summary'lerde. Bazen hazırlanan bir içeriğin sunumu üst yönetime çıkamayacak özellikte olunca, sunumun sunumu, metnin metni, summary'nin de executive'i ile çok uzun zaman geçiveriyor. Verimlilik sınıfta kalabiliyor. 

Peki çare?

- Kültürü hazırlamak

Sosyal medyada babalık iznini 8 haftadan da öteye taşıyan kurum haberleri giderek artıyor. Durum çok sevindirici gözükse de, kazın ayağı başka. Bu iznin kullanım oranına bakıldığında, bazı şirketlerin kültürünün buna hazır olmadığını gözlemliyoruz. İşte bu sebeple, hazırlanan her projenin kurum kültürüne ve çalışan deneyimine etkisi ve uyumu çok kıymetli. Aksi halde, mış gibi yapıp, mış gibi duyuruyor, mış gibi ilerliyoruz. 

- Yaşayan ve yaşatılan uygulamalar 

Sunduğumuz çok çeşitli izinlerin kullanımını teşvik etmek çok güzel. Fakat kullananların deneyimlerini dinlemek çok anlamlı veriler içerebilir. Uzun bir hastalık döneminde sıklıkla izin kullanan ve daha sonra hastasını kaybeden bir arkadaşım, vefat sonrası çalıştığı şirketin gerçek yüzünü gördüğünden söz etti. Aylarca sessiz duran şirket, yas süreci sonrasında arkadaşıma üstü kapalı şekilde performansı sebebiyle yollarını ayırma ricasında bulunmuş. Çünkü, hasta vefat etti. Beklentiler değişti. "Bize 9-6 yasını yaşarken sakin sakin çalışan birisi değil, 24 saat koşan birisi lazım..."

- Ütopik olsa da sınır koymak

Geçtiğimiz ay, Linkedin'de dinlediğim bir zaman yönetimi eğitiminde, akademisyenin açıklaması konu özelinde ilaç gibi geldi. 

Zaman yönetimi bir bakıma rasyonel sınırlar koymaktır. (Diziyi izleyenler ne demek istediğimi daha iyi bilecek) 

İş ve özel yaşamı yönetirken, sunulan uygulamalar, yönetici beklentileri, ekip içi sorumluluklar, evde bebek, bakım verilen bir ebeveyn veya dünya tatlısı köpek... Hepsi için, hepsine uygun ve özel bir zaman planı yapmak belki de tek çare!

İzinden gelip sona kalmak, gece söyleneni sabah görüp 'beceriksiz' olarak konumlanmak kültürün bir parçası olmamalı. Bunun yerine, iş özel yaşam dengesinin yerini entegrasyona bıraktığı, bu geçişin kurum ve ekip üyelerinin de uyum sağlayacağı bir düzende yönetimi çok önemli.  Çünkü hayat bu, şakası yok, seçeneği çok.